PUGIONE (a)

a PUGIONE

nomen officii apud Romanos. Nec enim solum Armiger, in Aula Constantin opolitana, qualis describitur a Corippo Narses, l. 4. vel Scutarius, in eadem, apud Curopalatem, et hinc demum in Turcia, apud Menavium, l. 3. c. 10. puer ephebus, qui Sultano gerit arcum et sagittas: sed et apud Lampridium, Commodô imperante, c. 6. tres Praefectos Praetorio fuisse deprehendimus, in quos libertinus, qui a Pugione appellatus est, quod pugionem Imperatoris suae curae commissum haberet. Apud Veterees autem, ut summi Magistratus gestamen gladius, sic Pugio min oris fuit: quem sic describit martialis, l. 14. Epigr. 33. cui titul. Pugio,

Pugio, quem curvis signat brevis orbita venis,

Stridentem gelidis hunc Salo tinxit aquis.

Vide Thom. Dempster. Paralipom. in Rosin. l. 10. c. 10. Imo Imperatoriae potestatis ac Maiestatis insigne Pugio fuit, quem Galba ante pectus suum demissum gestasse legitur. Nam, ut occisum Neronem, et omnes in iva verba Iurâsse comperit, depositâ Legati, suscepit Caesaris appellationem, iterque ingressus est paludatus ac dependente a cervicibus pugione ante pectus; nec prius usum togae recuperavit, quam opp essis, qui novas res moliebantur. Hunc itaque pugionem Imperatores Praesecto praetorio committebant, qui eum gerebat, vice Imperatoris, unde nota Traiani vox. Philostratus quoque de Basso Praefecto Praetor. Marci, τὸ ξίφος πεπιςτευμένος. Atque hinc Commodus, cum tres Praetorio Praefectos creasset, et in his Libertinum quendam, hunc, cui soli pugionem concredidit, reliquis duobus praetulisse (adeo non illis iubiecisse, ut quidam volunt) censendus est, utpote verô potestatis in signi solum ornatum etc. Vide Salmas. ad Commodum Lamprid. loc. cit.